‘Ik ga niet!’ er zijn best wel wat zondagen geweest dat ik dit heel hard door het huis riep. Mijn moeder lokte me dan alsnog uit mijn bed met croissantjes, en uiteindelijk stapte ik gewoon op de fiets. Op naar de kerk. Maar niet met een brede lach. Niet met een vredig halleluja-gevoel. Niet bepaald blij dat ik er weer heen mocht.
Het is bijna middernacht als ik eindelijk begin te typen aan deze blog. Dat was niet helemaal gepland. Maar ik heb het druk. Zoals zoveel mensen. Echt tijd om stil te staan is er in onze maatschappij vaak niet. Schoolwerk, bijbaantje, sporten, muziek, en dan is er ook nog zoiets als een sociaal leven, slapen en… het houdt niet op.
Rond deze tijd van het jaar besef ik altijd even dat de tijd best wel vliegt, want het is alweer Pasen. De donkere wintermaanden zijn voorbij, de zon schijnt weer wat meer en…
‘Je kunt wel zien waar jij er een van bent zeg, je lijkt sprékend op je moeder!’ Als kind vond ik het vrij irritant dat ik dat meerdere malen per week hoorde. Ik bedoel, je moeder… Ik ben toch mezelf?
Glimlachend zit ik op de bank. Mijn wangen warm, mijn lijf ontspannen. Gek om te bedenken hoe anders dat een uur geleden was. Toen had ik het eigenlijk maar koud en was ik gespannen, misschien zelfs wat bang. Ik had naar bed willen gaan, maar appte in plaats daarvan nog even een vriendinnetje. ‘Zullen we bellen?’
Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. Meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies' om je de beste surfervaring te bieden. Als je ermee doorgaat deze website te gebruiken zonder je cookie-instellingen aan te passen of door op ‘Accepteren’ te klikken, dan ben je akkoord met deze instellingen.