Het was zondagavond. Samen met een groep jongeren uit de kerk zat ik op een bankje in een klooster. Het was er donker, koud en er heerste een overweldigende stilte. Ik kon me niet voorstellen hoe deze setting mij dichterbij God zou brengen. Hoe kan je in stilte God vinden? Wat verwacht ik eigenlijk te vinden in die zoektocht?
Ik zie mezelf daar weer zitten. Op een bankje, bijna op de grond met een dekentje over me heen geslagen. Ik staarde naar de door kaarsen verlichtte glas-in-lood ramen. De stilte zorgde voor rust in mijn hoofd. Er was ruimte om na te denken over mijn leven en mijn geloof. God was ineens niet ver weg ergens in de hemel maar Hij was dichtbij. Ik kon al mijn issues en ervaringen met Hem delen.
‘Nog geen week later leek God alweer verdwenen!’
Nog geen week later was mijn ervaring in het klooster weer naar de achtergrond geschoven en had de stilte plaatsgemaakt voor de drukte van het dagelijks leven. Met de stilte leek ook God weer verdwenen te zijn. Ik wou God ervaren in mijn dagelijks leven, maar ik merkte niks van Zijn aanwezigheid.
Verwarring
Niet alleen de weg naar God kon ik maar moeilijk vinden, ook mijn beeld van de bestemming vervaagde. Was ik op zoek naar een briefje uit de hemel die me zou vertellen hoe ik mijn leven moest leiden? Of dacht ik een teken te krijgen waardoor alles in mijn leven opeens goed zal gaan? Ik was op zoek, maar wist eigenlijk niet waar ik naar zocht.
Ik ben niet de enige die in het klooster God hoop te vinden. Een paar jaar geleden gingen 5 bekende Nederlanders in het klooster op zoek naar God. Elk gingen ze het avontuur in met verschillende verwachtingen van wat de zoektocht hen zou brengen. Net als mijn zoektocht verliep ook die van hen niet vlekkeloos. De ene genoot van de rust maar bij de ander kwamen de muren op haar af. Voor sommige bracht de stilte hen rust, bij anderen alleen maar onrust.
Hutje aan de kust
Blijkbaar is het klooster niet voor iedereen de ideale plek om op zoek naar God te gaan. Tegen het einde vertrokken de kandidaten dan ook uit het klooster en verbleven ze in een hutje aan de kust. Een compleet andere omgeving maar voor zwemster Inge De Bruin was dit de plek waar zij op zoek kon gaan naar God.
‘Ik vond God in gesprekken met vrienden’
De rust en ruimte die ik die avond in het klooster had ervaren, ervoer zij in de natuur. Het lawaai van de zee, het ruisen van de wind brachten haar bij God. Ik herkende me wel in haar. De kerk, een klooster het lijkt bij uitstek de ideale plek om God te vinden. Die avond in het klooster bracht mij dichterbij God, maar in de weken en maanden die daarop volgde heb ik mijn zoektocht voortgezet buiten de muren van een kerk of klooster. En ik merkte dat ik God ook kon ervaren in gesprekken met vrienden of in de natuur.
Heb je God gevonden?
De laatste aflevering werd elke kandidaat de vraag of ze God hadden gevonden? Niemand beantwoorde de vraag enkel met ja of nee beantwoorde. Ieder worstelde met de vraag. De zoektocht had wat in hen losgemaakt maar niemand leek bij de bestemming te zijn aangekomen die ze van tevoren uitgestippeld hadden. Hoewel het programma was afgelopen was hun zoektocht dat niet. Ook maanden later als ze terugblikten op hun tijd in het klooster waren ze nog steeds op zoek. Stap voor stap zochten ze een weg in wat geloof en God voor hen betekende.
Indrukwekkend
Hoewel een gebouw als een klooster erg indrukwekkend kan zijn heb ik geleerd dat een zoektocht naar God niet gebonden hoeft te zijn aan een plek of een moment. De ervaring in het klooster heeft mij verder geholpen in mijn geloof, maar ik kan Hem ook vinden op andere plekken. Ik geloof dat God zich laat vinden in de stilte, maar ook in het lawaai. Binnen de kerkmuren maar ook daarbuiten. Net als de deelnemers van het programma ben ik ook nog op zoek naar mijn weg in mijn geloof.
En jij? Ben jij op zoek? En wat verwacht jij te vinden?
