‘Ik hou niet meer van je! Nooit meer!’ Als kind en puber heb ik dit wel eens tegen mijn moeder geroepen. We maakten niet vaak ruzie, maar het kwam wel eens voor dat alle opgekropte irritaties eruit kwamen. Dan stonden we tegenover elkaar in de woonkamer te gillen. Vaak was ik degene die uiteindelijk in tranen naar boven stormde, mijn moeder achterlatend. Sorry zeggen? Mij niet gezien!
Heb jij wel eens dit soort gemene dingen gezegd? Ik ben er niet trots op, maar ik denk dat het soms best begrijpelijk is. Op sommige momenten voel je je absoluut niet begrepen en lijkt het alsof je ouders je opzettelijk dwarszitten. Dan is zoiets gauw gezegd. Later kwam ik dan wel naar beneden, soms om een briefje met ‘sorry’ erop onder de deur door te schuiven. Dan kreeg ik vaak een briefje terug, met heel veel kusjes. Excuses aanbieden vond ik best lastig, maar mijn moeder was altijd zo bezorgd dat ze het mij nooit echt moeilijk heeft gemaakt.
Ik weet niet of ik met mijn vader nou heel veel meer ruzie maakte of niet, maar de boze sfeer bleef altijd wel langer hangen. Ik heb duidelijk de koppigheid van mijn vader geërfd en dat was samen met mijn puberige opstandigheid geen goede combinatie. Ruzies kwamen altijd voort uit onbegrip. Mijn vader hield van discussiëren en ik had daar als jongere echt niet altijd een boodschap aan. Iets was gewoon zus of ik vond iets zo. Tsja, dan kon het een en ander wel eens op de spits worden gedreven. En waar mijn moeder tijdens de heftigste ruzies eerder gekwetst dan boos leek, kon ik ruzie met mijn vader nog wel eens intimiderend vinden. Hoe dan ook: ik eindigde altijd huilend op mijn bed.
Dankzij onze koppigheid kon de boze sfeer best een dag aanhouden. Een van ons moest de koude oorlog doorbreken en dat was voor mij best lastig. Dan wilde ik wel, maar als ik dan voor de werkkamerdeur van mijn vader stond, besefte ik hoe lastig het is om over de drempel te stappen. Ik kon daar dan echt minuten staan voordat ik op de deur klopte en naar binnen ging. Toegeven dat het mij speet vond ik echt moeilijk. Niet omdat ik niet wist hoe mijn ouders zouden reageren, maar omdat ik nog moest leren dat het geen zwaktebod is.
Ik vind het nog steeds niet altijd makkelijk om ‘sorry’ te zeggen, maar mijn ouders hebben in ieder geval wel altijd het goede voorbeeld gegeven. Als ze me dan nadat we het hadden uitgepraat, omhelsden, kon ik weer even alles aan …
Hoe is jouw relatie met je ouders? Voel jij je soms niet begrepen? En kan jij sorry zeggen na een ruzie?
Auteur: Amber Linde Bakkeren
Leeftijd: 21
Website: Grannyshouseofbooks.nl
Wat is het belangrijkste in je leven? Mijn familie, vriendinnen, vriend en mijn geloof.
Geloof je dat er meer is? Ja, ik geloof in de God van hemel en aarde, van liefde en genegenheid. En ik geloof dat Hij altijd bij ons is, waar we ook gaan, waar we ook staan.