Stel; je zit op een onbewoond eiland. Je bent helemaal alleen. Maar dat is oké, want je weet niet beter; je hebt altijd op het eiland gewoond. Je slaapt op het strand en eet van de vruchten van de bomen. Overdag vermaak je je met het vangen van vis, het bouwen van zandkastelen, en het zoeken van hout om ’s avonds je vuur te maken.
Je hebt geen Iphone, en dus heb je, naast de oceaan, ook nog eens een zee van tijd. Je krijgt geen WhatsApp-jes over nog meer afspraken dan er al in je agenda staan. Sterker nog, je hebt geen agenda. Je bent niet op de hoogte van de laatste mode. Kleding kiezen hoef je niet, want je jurkje van vijgenbladen is alles wat je hebt. Je hoeft sowieso maar weinig keuzes te maken, want de opties zijn kokosnoot of mango, en zo eens per week een zelfgevangen vis. Je gaat niet naar school, niet naar de sportclub en niet naar je bijbaan. Je kijkt geen televisie, en hebt geen facebook. Niemand is hier hipper dan jij, of slimmer, of geslaagder. Er is niemand die naar je kijkt.
Filosoof Alain de Button zegt in zijn boek ‘Statusangst’: ‘Ons ego of zelfbeeld kan worden voorgesteld als een lekkende ballon, die voortdurend liefde van buitenaf nodig heeft om opgeblazen te blijven.’
En daarom ren ik in het rond, om erkenning te krijgen, en gezien te worden. Daarom denk ik twintig minuten na over een statusupdate voor zoveel mogelijk likes. Daarom ligt er, als ik thuis kom na dat net iets te hippe feestje, op mijn bed een grote stapel kleding die ik voor vertrek heb aangepast maar niet hip genoeg bevonden zijn. Daarom is de auto die voor de deur staat nog half van de bank, omdat ik eigenlijk dit dure merk niet kon betalen. Daarom ben ik geobsedeerd door authenticiteit, maar doe ik keihard mijn best om de wereld te overtuigen van de coolheid van mijn authentieke zelf.
Wie zou ik zijn als ik niet beinvloed werd door onze eindeloze race naar status en erkenning? Wat is het dat ik echt wil, als ik me niet stiekem altijd bewust was van het imago, de macht en het geld die mijn keuzes met zich meebrengen? Wat is het dat ik echt leuk vind, als de mode me niet vertellen zou wat vandaag leuk is? Hoeveel mensen moeten me bewonderen om me gelukkig te maken?
Een onbewoond eiland klinkt best goed. Misschien, als er niemand naar me kijkt. Misschien word ik dan eindelijk mezelf.
Auteur: Gerrianne Frens
Leeftijd: 27
Wat is het belangrijkste in je leven: Cola, mijn man, boeken, vrienden, God, reizen, leven zodat je het voelt en je sporen achterlaat.
Geloof je dat er meer is: Ja, ik geloof in de God van de Bijbel. Er is vanalles wat ik niet begrijp, maar ik geloof dat dat meer te maken heeft met mijn beperkte vermogens dan met de geloofwaardigheid van God. Hij is de reden van het bestaan van de wereld, en mijn leven.