Mijn oma is gestorven. Zomaar ineens. Ze was ziek, maar ik besef nu dat ik eigenlijk niet geloofde dat ze ooit echt bij ons zou weggaan. Gisteren nog kneep ze in mijn hand, en probeerde iets te zeggen dat ik niet kon verstaan.
Vandaag sta ik bij een houten kist, en lijkt de vrouw die erin ligt niet eens een beetje op de grappige, eigenwijze oma die ik ken. Ze is er niet. Ik wil tegen de kist duwen en op het ruitje tikken. Haar naam roepen. Misschien als haar ogen open zouden gaan, zou ik haar herkennen. Maar ik kan schudden aan de kist, en roepen zo hard ik kan. Ze is weg. De poppen in Madame Tussaud lijken levender dan de witte pop in deze houten bak. Nu pas realiseer ik me hoe weinig het uiterlijk van mijn oma te maken had met wie ze was. Dat wat ik altijd herkende als mijn oma is weg, al ligt haar lichaam hier, keurig aangekleed en met haar grijze haren in een chique knot. Nu pas realiseer ik me dat haar geest maakte wie ze was en, hoe zonder dat, mijn oma niet eens een beetje lijkt op zichzelf.
Vijf dagen laten begraven we haar. Terwijl we bij haar graf staan en de kist langzaam naar beneden zakt, kan ik me niet aan de gedachte onttrekken dat ze hier nu alleen blijft vannacht. In het donker. In de kou. Het liefst zou ik de kist uit het gat trekken, en meenemen naar ons warme huis. Maar ik weet dat de plaats waar zij is, beter is dan het warmste huis. Ik denk aan de tekst in Korinthe 15 waar staat dat ons lichaam maar een verpakking is. En dat we ooit een hemels lichaam krijgen zullen. Dat wat hier ligt is alleen maar het hoesje. Die was maar tijdelijk, en heeft ze nu niet meer nodig. Hoe zou ze eruit zien nu ze in de hemel is? Zal ze mooi zijn? Deftig, met een aureool om haar hoofd misschien. Of als een engel van de plaatjes, met vleugels en omringd door een verblindend licht. Of misschien is ze gewoon zichzelf, maar dan perfect. Het is als iets dat je bij de bouwmarkt koopt. Als je aangeeft dat het een cadeautje is pakken ze het vlug voor je in. In dik bruin papier dat in de hoekjes grote proppen vormt, met felgekleurde logo’s erop. Je glimlacht en bedankt, maar als je thuiskomt pak je het cadeautje keurig opnieuw in, met lintjes en een bloemetjespapier. Het oude papier mag in de de prullenbak. Haar lichaam heeft ze niet meer nodig. De nieuwe verpakking is zoveel beter.
Auteur: Gerrianne Frens
Leeftijd: 27
Wat is het belangrijkste in je leven: Cola, mijn man, boeken, vrienden, God, reizen, leven zodat je het voelt en je sporen achterlaat.
Geloof je dat er meer is: Ja, ik geloof in de God van de Bijbel. Er is vanalles wat ik niet begrijp, maar ik geloof dat dat meer te maken heeft met mijn beperkte vermogens dan met de geloofwaardigheid van God. Hij is de reden van het bestaan van de wereld, en mijn leven.