Het is zondag en ik zit trouw weer in de kerk. De aanbidding begint en tijdens het eerste nummer gaan de eerste handjes in de lucht. Bijna onverstaanbaar zacht zing ik de nummers mee, terwijl ik af en toe met een schuin oog naast mij kijk of degene naast mij het ook kan horen.
Ik vind aanbidding altijd prachtig om te doen, vooral bij die nummers waarbij iedereen door een sterke tekst plotseling krachtiger gaat zingen. Dan kan ik echt kippenvel krijgen. Toch is het zingen niet altijd iets waar ik me comfortabel bij voel. Er wordt of te hoog ingezet, of ik ben op dat moment heel verkouden. Kan ik niet op een andere manier aanbidden?
Ik hoor van zoveel christelijke vrienden hoe gaaf en hoe bevrijdend de aanbidding voor hun kan zijn. Ik merkte dat ik dat gevoel niet altijd had en mij teveel bezig hield met de mensen die om mij heen zaten in de kerk. Toch zou ik dat gevoel van vrijheid en het richten op God heel graag willen hebben, maar toch zit het voluit zingen en maar hopen dat niemand geïrriteerd raakt van mijn valse geluid nog steeds in de weg.
Daarom deed ik wat research op de beste zoekmachine van de wereld: Google. Ik stuitte al snel op de volgende quote van William Temple:
“Worship is an awakening of the conscience by the holiness of God, feeding the mind with the truth of God, purging the imagination by the beauty of God, opening the heart to the love of God, and devoting the will to the purpose of God.”
Uit deze quote kun je opmaken dat aanbidding niet altijd verbonden hoeft te zijn met muziek. Aanbidding moet mensen en dingen in beweging zetten, verwondering brengen en uiteindelijk mensen veranderen. Maar waar staat dat aanbidding alleen maar kan door te zingen? Aanbidding geeft ruimte voor zoveel nieuwe dingen: creativiteit, kunst, voor symboliek en mysterie. Het gaat over luisteren, bidden, reageren, kijken en ervaren.
We leven in een nieuwe tijd, waarbij iedereen de kans krijgt om zijn eigen talenten te ontwikkelen. Er zijn zoveel mensen in de kerk die heel creatief zijn, maar waarom wordt dat soms nog zo weinig laten zien in de kerk tijdens de aanbidding? De kerk zit vol muzikanten, dichters, schilders, dansers en fotografen! Pas geleden vond ik een filmpje op internet van een jonge songwriter die een lied zong en daar achter een zelfgemaakte animatie lied afspelen. Dat maakte bij mij veel emoties los. Ik geloof dat je aanbidding op een eigen manier kan doen, door iets waar je je talenten in los kan laten! Wanneer gaan we de eerste DJ op het podium zien op zondag? Of een video/animatie, beeldende kunst of gedichten?