Het is zo’n klein woordje, maar het zegt zo veel. Alles eigenlijk. Ja, ik geloof in de liefde. Ja, ik geloof – in een toekomst samen, een eeuwige relatie. Ja, iedereen mag het weten. Ja, ik wil nooit meer zonder. Ja, ik wil trouw zijn. Maar ook: ik kan het niet alleen, ik ben afhankelijk. Ik wil afhankelijk zijn. Neem mij bij de hand. Leid me als het donker wordt. Bescherm me. Wees bij me.
Het is Eerste Paasdag, half vier. De zenuwen beginnen nu toch wel een beetje op te spelen. Zo meteen sta ik daar in de kerk, naast mijn vriend. Dan zeggen we ‘ja’ en zullen we knielen op het groenfluwelen voetenbankje. Ik heb een mooie, witkanten jurk aan. Mijn vriend heeft een nieuw blauw pak gekocht. Alles is klaar, we hoeven alleen nog te wachten.
Het is zo’n klein woordje, maar het zegt zo veel. Alles eigenlijk. Ja, ik geloof in de liefde. Ja, ik geloof – in een toekomst samen, een eeuwige relatie. Ja, iedereen mag het weten. Ja, ik wil nooit meer zonder. Ja, ik wil trouw zijn. Maar ook: ik kan het niet alleen, ik ben afhankelijk. Ik wil afhankelijk zijn. Neem mij bij de hand. Leid me als het donker wordt. Bescherm me. Wees bij me.
Het is niet de twijfel die mij zenuwen geeft, maar het besef dat dit is voor altijd. Een verbintenis niet alleen voor het leven, maar voor de eeuwigheid. Het is fantastisch, gaaf en geweldig dat dit nu op het punt staat te gebeuren. Maar spannend is het wel.
Als iedereen zich binnen heeft verzameld, glippen wij nog even naar buiten. Op een rustig plekje in de tuin neemt mijn vriend mijn handen in zijn handen. Hij kijkt me aan en glimlacht. In zijn ogen zie ik alles: liefde, vriendschap, trouw, mooie herinneringen en een beetje spanning. ‘Zullen we bidden?’ vraagt hij. Ik knik, maar kan niet veel zeggen. Ik sluit mijn ogen en hoor zijn stem. Vertrouwen en dankbaarheid klinken door in het gebed. Met het vertrouwen dat Hij ons gebed veel stelliger heeft verhoord, mogen we afsluiten met ‘Amen’.
Het zij en is zo.
Op weg naar de kerk zeggen we eigenlijk niet zo veel. Als we er bijna zijn, fluister ik: ‘Ik vind het spannend …’ Hij glimlacht, ernstig. ‘Ja, ik ook.’
We zitten voor in de kerk en het is warm. Er is of kan maar een raampje open. Als ik achterom kijk zie ik mijn ouders, broertje, vriendinnen, schoonfamilie. Mijn moeder straalt, mijn vriendinnen hebben een glimlach van oor tot oor. De schriftlezing, de preek … Op het einde dwalen mijn gedachten een beetje af. Dan is het tijd.
We lopen naar voren. Het formulier wordt voorgelezen. Dan is het onze beurt. Ik mag eerst. De dominee kijkt mij vragend aan.
‘Ja,’ zeg ik. Ja, ik geloof in God, de Vader, de Almachtige. Schepper van de hemel en aarde. En ik geloof in Jezus Christus, Zijn eniggeboren Zoon, mijn Heere. Ik geloof in de Heilige Geest, hier aanwezig. Dan kniel ik.
‘Ik doop u in de naam van de Vader …’
Ik voel water. Van mijn hoofd loopt het over mijn gevouwen handen, valt op de grond.
‘… de Zoon …’
Ik mag knielen. Knielen voor nooit meer alleen. Voor trouw en bescherming. Knielen voor liefde en dankbaarheid.
‘… en de Heilige Geest …’
Dank U.
Ik ontvang de zegen en sta op.
De dominee wendt zich tot mijn vriend en noemt hem bij zijn naam.
‘Ja,’ zegt hij en knielt ook.
De Heere is waarlijk opgestaan en ik mag zijn dochter zijn. Ja, ik wil zijn dochter zijn.
Foto credits: Nienke van Denderen fotografie
Auteur: Amber Linde Bakkeren
Leeftijd: 21
Website: Grannyshouseofbooks.nl
Wat is het belangrijkste in je leven? Mijn familie, vriendinnen, vriend en mijn geloof.
Geloof je dat er meer is? Ja, ik geloof in de God van hemel en aarde, van liefde en genegenheid. En ik geloof dat Hij altijd bij ons is, waar we ook gaan, waar we ook staan.