Zo’n twee weken geleden las ik op Facebook een bericht dat 600 vluchtelingen uit Syrië tijdelijk werden opgevangen in vakantiepark Duinrell. Het park is in de winterperiode toch dicht, dus wilde de directie de vluchtelingen graag een dak boven hun hoofd geven. Ook mochten de vluchtelingen dan gebruik maken van het zwembad, zo werd vermeld. Een nobele daad, toch?
Duidelijk niet iedereen was het hiermee eens, want de reacties onder het bericht waren verschrikkelijk.
Het feit dat de vluchtelingen opgevangen werden in een vakantiepark werd totaal uit de context getrokken. ‘Ik kan nog niet eens op vakantie!’, ‘ik heb niet eens geld om Nederland uit te gaan!’ en ‘waarom hoeven zij niet te betalen voor de huur van een huisje en wij wel?!’ waren enkele van de verbijsterende – en in verhouding nog redelijk gematigde – reacties.
Met een lichte afschuw scrolde ik langs alle comments. Overigens was ik niet de enige die ondersteboven was van het hele gebeuren. ‘’Wat een haat hier, beangstigend gewoon’’, merkte een lezer op.
Degenen die net als ik vóór de Duinrell actie waren, werden afgeschilderd als naïeve moraalridders. Het belangrijkste argument? Er heerst in Nederland al genoeg armoede onder de ‘eigen’ bevolking. Daar moest eerst maar eens iets aan gedaan worden in plaats van het helpen van die sneue vluchtelingen die hier de ‘gold digger’ uit kwamen hangen. Jammer, dat modder gooien. Net alsof wij met oogkleppen door het leven gaan omdat we het leed van de eigen bevolking eventjes niet voorop stellen. Ik heb afgelopen zomer in Londen zwervers in de goot zien liggen terwijl ik met een ijsje langsliep. Ik heb van dichtbij gezien hoe een lieve collega buiten haar schuld om in de bijstand terecht kwam en nu elke dag weer de eindjes aan elkaar probeert te knopen. Hierdoor weet je maar al te goed dat er ook in Westerse landen armoede heerst.
In dit geval gaat het ook even helemaal niet om de arme Nederlandse bevolking. Het gaat erom dat we 600 Syriërs onderdak kunnen bieden; hen uit een gebied vol armoede, oorlog en ellende kunnen halen. Voor een paar maanden kunnen we hun leed verzachten. Die nobele daad wordt door alle kritiek haast gebombardeerd tot iets wat moreel verwerpelijk is. Waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig?
Nog steeds spoken die haatdragende reacties wel eens door mijn hoofd. Ik associeer me absoluut niet met deze types, maar voelde wel een plaatsvervangende schaamte. Ik kan alleen maar denken aan die 600 arme asielzoekers in dat vakantiepark. Ver weg van huis, met kopzorgen over de toekomst in een land waar mensen hen eigenlijk niet willen hebben. Een zwembad lost dat probleem niet op.
Wat vind jij van de actie van Duinrell?
Auteur: Sylvia Kuijsten
Leeftijd: 23 jaar
Website: www.sylviakuijsten.com
Sylvia is doordeweeks studente Rechtsgeleerdheid aan Tilburg University met een passie voor strafrecht en studentredacteur bij universiteitsblad Univers, in het weekend te vinden achter de broodmachine als bakkershulpje. Ze kan niet zonder haar gitaar, houdt van schrijven, theater, films, zingen, lezen, musea, geschiedenis en social media.
Geloof je dat er meer is? Ik twijfel daar nog steeds wel eens over, maar ik ben geneigd om te zeggen dat dit niet het geval is. In ieder geval niet in een hiernamaals zoals een hemel. Het idee van reïncarnatie spreekt me altijd wel aan. Niet zozeer in de zin dat ik terugkom als een schattig hondje, maar wel dat goed doen loont.