Soms kan je verdwalen, en het enige wat je dan eigenlijk kan doen is God zoeken.
Toen ik een jaar of acht was ging ik met mijn vader naar een open dag van Defensie waar hij werkzaam was. Mijn vader, als stoere soldaat in camouflageoutfit. Ik in mijn roze jurkje, en mijn handje in zijn hand. Ik keek mijn ogen uit naar alle grote vrachtwagens en soldaten en geweren. Er was zelfs een clown, die suikerspinnen maakte die je zomaar van hem kreeg. Even liet ik de hand van mijn vader los. En ja hoor, ook ik kreeg er één. De menigte mensen liep langzaam verder, en terwijl ik genoot van de traktatie liet ik mijn handje weer in de grote vuist van mijn vader glijden. ‘Dag meisje’ zei een vreemde stem. Ik keek omhoog en zag daar het gezicht van een man die ik nooit eerder had gezien. Ik had de hand vast van een vreemde.Verschrikt trok ik mijn hand terug en keek om me heen. Ik zag tientallen mannen in dezelfde camouflage kleurige pakken. Ze leken allemaal op mijn vader, maar hem zelf zag ik niet. Ik was verdwaald, en nu helemaal alleen.
De vreemde man bracht me naar de kinderopvang. Daar hadden ze een grote microfoon, en rijstkorrels die je op een rondje plakte met een speldje erachter als broche. De microfoon gebruikten ze om over het terrein te roepen dat mijn papa me kon komen halen. De rijstkorrels met het speldje en het rondje om te zorgen dat ik minder bang was en minder verdrietig. Mijn vader kwam me ophalen, de broche mocht mee naar huis.
Nog steeds verdwaal ik af en toe. Daar waar ik toen ik tot geloof kwam, dacht dat ik de hand van mijn Vader nooit meer zou loslaten, zijn er soms toch suikerspinnen die me overhalen even los te lopen. En als ik me dan omdraai realiseer ik me dat ik ben verdwaald. Helemaal alleen, en ik weet de weg niet. Van alles lijkt wel op de weg die ik zou moeten gaan, maar zonder de hand van mijn Vader voelt het nogal wiebelig. Gelukkig kan ik altijd terug naar dat punt waar ik Gods leiding nog zag, of kan ik terecht bij mensen die met me meekijken en zoeken naar de weg. Daarbij heb ik voortdurend toegang tot de grote microfoon: ‘God, help!’
Zo eng is het niet. Soms alleen een beetje zoeken.
Auteur: Gerrianne Frens
Leeftijd: 27
Wat is het belangrijkste in je leven: Cola, mijn man, boeken, vrienden, God, reizen, leven zodat je het voelt en je sporen achterlaat.
Geloof je dat er meer is: Ja, ik geloof in de God van de Bijbel. Er is vanalles wat ik niet begrijp, maar ik geloof dat dat meer te maken heeft met mijn beperkte vermogens dan met de geloofwaardigheid van God. Hij is de reden van het bestaan van de wereld, en mijn leven.