Laat me een beeld schetsen van mijzelf. Ik ben erg lang en ik heb een grote bos met krullen. Daarnaast ben ik vijftien jaar en zit ik in 5 Havo. Ik heb genoeg vrienden om school te overleven, maar ook kan ik goed omgaan met de rest van mijn klas. Niks om over te klagen zou je zeggen, maar toch heb ik zo ook mijn onzekere momentjes. Want vind iedereen mij nu wel zo aardig als ik denk dat ze me vinden?
Met één jongen zit ik al samen in de klas vanaf de eerste. Hij is over het algemeen erg aardig en ik kan het wel met hem vinden. Maar toch bezorgt hij me momenten waarop ik niet zeker ben van mezelf. Woorden die ik vaak van hem heb moeten verdragen, zijn onder andere: ‘schaap’, ‘pluizebol’ en ‘reus’. Ook maakt hij vaak ‘grapjes’ over het feit dat ik zo jong ben en dat ik terug zou moeten naar de kleuterschool. Zodra het in de les over leeftijden gaat, is hij de eerste die mij beledigt.
Een andere jongen heeft ook vaak veel commentaar op mij. Gaat het niet over mijn enorme bos met pluizige krullen, dan gaat het wel over mijn lange benen. Hij zegt regelmatig dat ik later geen vriendje krijg en ook krijg ik gemiddeld vier keer in de week te horen dat ik lelijk ben.
Maar is dit nu pesten? Oké, de opmerkingen zijn niet altijd even leuk en ja, het doet pijn. Maar toch ben ik gelukkig. Ik ben niet alleen en ik zit niet iedere pauze te huilen in een hoekje van de wc. Mijn vrienden steunen mij en ik kan altijd bij hen terecht.
Ik heb geleerd om te lachen over de opmerkingen die ze maken. Dat is het enige dat helpt. Zo voel je je minder onzeker. In de loop van de tijd heb ik ook ‘een grote mond’ ontwikkeld. Ik maak een lullige opmerking terug en de jongens houden ermee op.
Toch zijn er genoeg mensen die niet gezegend zijn met de moed om iets terug te zeggen. Wat zou je dan doen? Loop je weg en doe je alsof je het niet gehoord hebt? Kijk je de persoon in kwestie boos aan? Of ga je naar de vertrouwenspersoon van school toe? Een ding is zeker – kom voor jezelf op. Want niemand, maar dan ook niemand heeft het recht om jou in de grond te boren.
Auteur: Laura Smit
Leeftijd: 15 jaar
Laura houdt van sporten. Ze doet aan kickboksen en pilates. Daarnaast vindt ze het heerlijk om te schrijven en te lezen. Haar favoriete boek is ‘Before I die’.
Geloof je dat er meer is? Ik denk niet dat er meer is. Ik geloof niet in God, maar in mijzelf. Ik denk dat als je zelf positieve gedachtes hebt, dat je dat energie geeft om je dromen waar te maken en je uit een donkere periode te helpen.