Na een heerlijke kerstvakantie pak ik mijn agenda er weer bij. In tegenstelling tot de heerlijke weken vol met vrijheid, schrik ik nu van alles wat er weer op me af gaat komen. Studie, studentenvereniging, werk, sport, vrienden en familie: alles vraagt aandacht en het liefst zoveel en zo vaak mogelijk!
De stress schuif ik nog even voor me uit, want deze avond zie ik mijn vrienden weer. We lachen, poolen en praten wat bij in het enige café dat Voorthuizen rijk is. Zo’n plek waar je altijd dezelfde mensen tegenkomt, de vage geur van koffie zich vermengt met bier en sigarettenrook en waar er altijd drie mannen in een hoekje sport zitten te kijken.
Hoge studieschuld
De gespreksonderwerpen gaat van vakanties naar verontrustende berichten over Trump, naar potentiële relaties of juist de angst om alleen te blijven en naar de gevolgen van een hoge studieschuld. Variërende onderwerpen waar ik een gemeenschappelijke deler in herken: de zorg voor wat er nog komt.
‘We zijn veel bezig met de toekomst’
De angst van een veranderende wereld, de veelvoorkomende gedachte onder jongeren om alleen te blijven, of de last die zo’n studieschuld met zich mee kan brengen: het zijn dingen waaruit blijkt dat we veel bezig zijn met later.
Geen zorgen voor morgen
De focus in onze cultuur ligt op wat nog komt in plaats van op wat er is. We zijn continu bezig met plannen maken, vooruitkijken en doelen stellen. Dat is logisch, maar dat is volgens mij niet waarvoor we gemaakt zijn. We hoeven ons namelijk geen zorgen te maken over morgen. Een geruststellend idee dat ik nog veel te vaak vergeet.
‘In sommige culturen kennen ze geen vroeger of morgen!
Want in álles voorziet God. Dat is geen verwachting, maar een belofte die zwart op wit staat! Als je daarop durft te vertrouwen, komt het echt goed. En dan hoeven we alleen nog maar ‘in het moment’ te zijn. Dan is er geen gisteren of straks: nu is alles wat dan telt. In sommige culturen kennen ze het concept ‘vroeger’ of ‘morgen’ trouwens niet eens: nu is daar alles wat er is. Best een fijn idee. Een idee dat ik probeer vast te houden, wanneer de drukte weer gaat beginnen.
Het is 02:37 uur. Ik loop naar buiten om naar huis te gaan. Mijn haar heeft de muffe geur van het bruine café overgenomen. Ik geniet even van de stilte en de sterrenhemel. En terwijl ik mijn fietssleutel uit mijn zak haal, steek ik daar vastberaden een nieuwe levensles in:
‘Be where your feet are.’
