Als atheïstisch meisje had ik nooit een specifiek idee van wat er allemaal in de kerk gebeurde. Ik woon in een vrij strenggelovig dorp, en wanneer ik aan de kerk denk, zie ik al snel vrouwen met lange, zwarte rokken met hoedjes op hun hoofd voor me, naast mannen strak in pak. Om van dit idee af te komen en omdat ikzelf ook wel eens een kerkdienst wilde meemaken, ging ik een dagje met een vriendin mee naar twee verschillende kerken.
En oh, wat had ik het mis. Allereerst bezocht ik een evangelische kerk. Toen ik om 10 uur ’s morgens de kerk binnenliep, werd mijn hand door drie verschillende mensen geschud: ik werd welkom geheten door het gastvrijheidsteam. Toen ik eenmaal binnen was, vervloog mijn hele idee van de kerk. Ik kwam in een grote ruimte waar op een podium een band (met drumstel, gitaar, bas, piano en zang) stond opgesteld, waar discolampen op het podium gericht stonden en waar met beamers de tekst van de liederen geprojecteerd stond. Niet de in mijn hoofd gebruikelijke witte boekjes waar de tekst in stond, nee, een beamer was natuurlijk veel gemakkelijker.
Het onderwerp van de dag was gezag. ‘Je kunt niet groeien in het geloof als je je niet positief opstelt tegenover gezag. De mate van je gezag hangt af van hoe jij onder gezag staat.’ ‘Amen!’ Ik keek op. Aan de andere kant van de kerk was een vrouw opgestaan, haar armen omhoog geheven. ‘Amen!’ riep ze nog een keer. Verder keek niemand op. Het zal wel normaal geweest zijn.
’s Avonds bezocht ik een dienst in een gereformeerde kerk. Al voor ik de kerk binnenkwam, merkte ik dat dit veel meer in mijn beeld van een traditionele kerk paste: er was veel glas-in-lood, we zaten allemaal in kerkbanken en de dominee stond bij zijn preekstoel. Ook de dienst verliep, in mijn ogen, traditioneler. Er werd veel gebeden, zowel gezamenlijk als persoonlijk. Liederen werden ook gezongen, maar in een minder hip jasje dan ’s morgens. Wel opvallend: ook hier was de tekst gewoon van een beamer af te lezen. Ideaal.
Opvallend was dat er bij beide kerken hetzelfde nummer gezongen werd: lied 374 uit het Evangelische liedbundel. Het verschil tussen de uitvoering van beide versies was opmerkelijk: de melodie was wel hetzelfde, maar in de evangelische kerk werd het nummer veel moderner gezongen, veel swingender. In de gereformeerde kerk kwam het nummer, in mijn beleving, veel soberder over.
Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer mijn God:
Hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij.
Dan zingt mijn ziel tot U, o Heer mijn God:
hoe groot zijt Gij, hoe groot zijt Gij!
Mijn idee van de kerk is helemaal omgeslagen. Niet elke kerk is zo streng en “zwart” als ik gedacht had. Eigenlijk was het best leuk om zo’n dagje mee te maken. Naar wat voor kerk ga jij? En heb je er wel eens over nagedacht om naar een andere kerk te gaan, omdat het er daar heel anders aan toegaat?
Auteur: Sharon van der Werf
Leeftijd: 18 jaar
Website: http://thirteenblocks.wordpress.com
Schrijven is lust en leven voor Sharon. Niet zo gek dus dat ze de opleiding journalistiek volgt! Verdere hobby’s van Sharon zijn fotograferen, dansen en uitgaan, en bij concerten staat ze het liefst vooraan met een camera in haar hand.
Geloof je dat er meer is? Ja. Maar ik weet niet wat. Ik geloof niet in een specifieke God of meerdere goden, maar ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik ben alleen nog zoekende naar wat dat precies is.