Na maanden van voorbereiden, was het zo ver… Ik mocht iets heel bijzonders doen voor al mijn vrienden en familieleden. Het was de grote dag. Nee, niet mijn verjaardag, niet mijn diploma-uitreiking of een bungeejump. Nee, het was nog iets veel spectaculairders…Daar stond ik dan. Zenuwachtig op het podium. Hoe ik daar gekomen ben? Ik zal het je vertellen…
Altijd moest ik met mijn ouders mee naar de kerk. Soms vond ik dat écht niet leuk want ik wist eigenlijk helemaal niet wie God was. Misschien herken je dat wel. Ik had vriendinnen met wie ik al m’n ‘problemen’ besprak. Ik had God helemaal niet nodig, dacht ik. Bovendien…er bidden toch miljoenen mensen tegelijk, waarom zou Hij dan naar mij luisteren? Daarnaast had ik nog veel meer vragen.
”Bidden: best raar! Wat moet je zeggen?”
Maar ik was ook nieuwsgierig naar de antwoorden! Deze ben ik gaan stellen aan de mensen om me heen. Ik ging in gesprek met mensen die het goed konden uitleggen en dat maakte me steeds nieuwsgieriger. Toen ben ik begonnen met bidden. In het begin best raar: wat moet je zeggen? Hij is eigenlijk zo groot en geweldig. Zou Hij mijn vragen niet gek vinden? Iemand had me verteld: ‘Je mag gewoon alles vragen en zeggen. Hij luistert altijd of je nu heel boos bent of verdrietig of gewoon blij.’
Nu ga ik graag mee naar de kerk en bid. Dat gaat nu meer vanzelf. Wel op vaste momenten. Ik bid elke avond voordat ik ga slapen. Dan ben ik blij om de leuke dingen die gebeurd zijn die dag of dan vraag ik God of hij de stomme dingen die ik heb gedaan wil vergeven. Ik weet nu dat Hij altijd luistert en… antwoordt. Niet direct op dat moment, maar soms besef ik ineens: ‘He, hier had ik om gevraagd en dat gebeurt nu!’
”Ik word er vrolijk en blij van!”
God maakt iets in mij los dat niemand anders in mij los kan maken. Ik kan het ook niet goed omschrijven, het is iets waar ik heel blij en vrolijk van word. Ik weet dat ik altijd bij Hem terecht kan met mijn problemen en alleen dat idee maakt me al gelukkig. Er was mij gevraagd een brief te schrijven aan God om voor te lezen tijdens mijn belijdenis. Dat schrijven doe ik wel eens vaker, in mijn aantekeningenboekje, maar dit lees ik natuurlijk nooit voor aan mensen. Maar ik wil het nu delen, met jou!
‘Als ik met vrienden en vriendinnen heel hard lach, denk ik wel eens bij mezelf: ‘Zou God nu ook heel hard om of met ons gelachen hebben?’ Want als ik huil, dan huilt U ook. Maar lacht U ook als ik lach?’
Ik geloof dat God met ons meelacht en soms om ons lacht. Op een goede manier. Net zoals mijn vader wel eens om mij lacht als ik iets geks doe. We kunnen ons snel druk maken om allerlei dingen terwijl hij alles voor ogen heeft.
Niet schamen om te vragen!
‘Ja, ik geloof’, zeg je in de kerk als je er echt van overtuigd bent dat God bestaat! En dat deed ik… twee weken geleden. Belijdenis doen, heet dat. Het is een keuze. Een vrije keuze die je voor je leven maakt. Dat doe je niet zomaar. Dus ik heb er ook goed over nagedacht. En ja, het is geloof. Je weet het natuurlijk niet allemaal zeker. Iedereen heeft nog vragen en dat mag! Daar moet je je vooral niet voor schamen! Ik geloof dat God mij helpt door de leuke, maar ook zeker de moeilijke tijden in mijn leven. Ik geloof dat Hij een plan met íedereen heeft. Jij mag daar ook een onderdeel van zijn!
Dit lees je ook in de Bijbel:
‘Dit is mijn besluit, dit is mijn plan met jullie: Het zal goed met jullie aflopen, niet slecht. Ik zorg dat er voor jullie een nieuwe tijd komt. Ik zal jullie nieuwe hoop geven. Jullie zullen mij zoeken. En als je mij zoekt met heel je hart, zul je mij vinden.’ (Jeremia hoofdstuk 29 vers 11 en 13)
Heb jij heel veel vragen maar weet je niet aan wie je ze moet stellen? Misschien is de Alpha Youth iets voor jou! Lekker met leeftijdsgenoten erover kletsen! Geen vraag is te gek!