Ik geloof in de waarheid van de Bijbel; het bestaan van God, en het feit dat Hij de aarde heeft gemaakt. En tóch betrap ik mezelf er soms op dat er momenten zijn waarop ik me afvraag of ik het heel misschien niet fout kan hebben. Bestaat God echt?
Eigenlijk geef ik het liever niet toe. Omdat het niet echt chique is. Maarruh, ik ben nogal een twijfelaar. Bij elke keuze die ik maak, elk standpunt dat ik aanhang, ben ik me bewust van het alternatief dat ik hierbij van de hand wijs. In elke beslissing zit een beetje pijn, om dat wat ik verlies in optie b. Besluit ik me te richten op schrijven, vraag ik me tóch af en toe af of ik niet liever verder zou gaan in fotografie. Ga ik op vakantie naar Ierland, lijkt Spanje boeiender dan ooit. Knip ik mijn haar in een kittig boblijntje, zie ik plotseling overal langharige schoonheden lopen. Het gras is aan de overkant toch altijd net wat groener.
Zo ook met mijn overtuigingen; als rasechte Evangelische met mijn handjes in de lucht, vraag ik me soms af of het niet allemaal wat statiger zou moeten, zoals in de Gereformeerde kring waar ik opgroeide. En al geloof ik keihard in Gods leiding voor mijn leven, soms lijkt het me ineens onmogelijk dat hij zich druk maakt over elk individueel persoon.
Helaas gaat het nog verder dan dat. Ik geloof in de waarheid van de Bijbel; het bestaan van God, en het feit dat Hij de aarde heeft gemaakt. En tóch betrap ik mezelf er soms op dat er momenten zijn waarop ik me afvraag of ik het heel misschien niet fout kan hebben. Bestaat God echt? Of hebben de anderen toch gelijk , en is de aarde wel ontstaan uit een toevallige knal met een toevallige vorming van organismen en vervolgens een toevallig ontstaan van de mensheid. Wat als? Wat als al mijn Godsbesef gebaseerd is op een psychologisch concept, en niet meer is dan ‘opium voor het volk’ zoals Karl Marx zei?
Tot vorige week. Toen, in de nacht van vrijdag op zaterdag, werd alles anders. Die nacht mocht ik aanwezig zijn bij de geboorte van een kindje. Ik zal je de details besparen, die doen er niet echt toe. Want in die nacht werd er een nieuw mensje geboren. Ze huilde, dronk en bewoog alsof iemand haar had verteld hoe dat moest. Een mens uit een mens.
Ik reed naar huis om zeven uur op zaterdagochtend, en realiseerde me dat er iets was veranderd. Zonder woorden en wetenschappelijke bewijzen had ik die nacht het allerbeste argument gehad voor het bestaan van God. Een nieuw persoontje. Helemaal af. En dat zou dan toevallig zijn ontstaan? Ineens leken al mijn twijfels en beredeneringen belachelijk.
Ik drukte het gas nog eens dieper in, en lachte. God met ons. Tóch.
Auteur: Gerrianne Frens
Leeftijd: 27
Wat is het belangrijkste in je leven: Cola, mijn man, boeken, vrienden, God, reizen, leven zodat je het voelt en je sporen achterlaat.
Geloof je dat er meer is: Ja, ik geloof in de God van de Bijbel. Er is vanalles wat ik niet begrijp, maar ik geloof dat dat meer te maken heeft met mijn beperkte vermogens dan met de geloofwaardigheid van God. Hij is de reden van het bestaan van de wereld, en mijn leven.