Hoe moeilijk is het om niet bang te zijn in een wereld die op zijn kop lijkt te staan? Bang voor wat er nog komen gaat?
Terwijl ik me in een comfortabele houding op de bank vestig (lees: onderuitgezakt, weg sukkelend en omringd door de warmte van mijn charmante onesie), neem ik een slok van mijn warme chocolademelk. Ik geniet van het feit dat ik mijn drie so’s voor morgen geleerd heb en mezelf daarom een avondje ‘vrij’ gegeven heb. Ik wil mijn boek voor mijn aankomende mondeling pakken, maar dan schrik ik op van een nieuwsbericht over Parijs.
Een terroristische aanslag? Ik ga rechtop zitten en luister aandachtig naar wat Rob Trip me te vertellen heeft en terwijl de beelden van de aanslag op televisie verschijnen, waarschuwt mijn vader me. ‘Kijk maar niet…’ Eigenwijs als ik ben, kijk ik toch. En ik schrik. De politieagent. Hij was misschien getrouwd. Wie weet had hij kinderen. Met een simpel handgebaar vroeg hij om genade. Het was tevergeefs. Want zoals heel de wereld de schokkende beelden gezien heeft: genade kreeg hij niet.
De dagen erna staan alle kranten vol van de aanslag op Charlie Hebdo. De daaropvolgende week lijkt de wereld nog erger in shock te zijn en ook vandaag, een paar weken na de aanslag op het satirische blad, zijn de krantenkoppen en heftige nieuwsberichten over nieuwe terroristische aanslagen onvermijdelijk. Boko Haram ontvoert nog eens 80 mensen, anti-terreuracties vinden plaats in België en radicale moslims gaan offline om het voor de veiligheidsdiensten nog moeilijker te maken.
Hoe moeilijk is het om niet bang te zijn in een wereld die op zijn kop lijkt te staan? Bang voor wat er nog komen gaat? Gaan we van al dat nieuws niet harder fietsen en durf ik nog wel een dagje te winkelen in Amsterdam? Ga ik überhaupt nog met de trein nu op bijna alle grote stations wel politieagenten te vinden zijn?
En dan denk ik terug aan de beelden die ik zag. Een politieagent, die door zijn handen omhoog te heffen vroeg om genade. Hij kreeg het niet. Maar gelukkig is er iemand die, zonder pistool, altijd genade geeft. Voor mij is dat God. Dankzij hem hoef ik nooit meer verontrust over stations te lopen bij het zien van al die politieagenten en ben ik nooit meer alleen in een wereld die op dit moment volledig op zijn kop lijkt te staan. Wat de krantenkoppen en nieuwsberichten morgen ook gaan vertellen: dankzij die genade hoeven jij en ik in ieder geval niet bang te zijn!
Ben jij bang voor wat er allemaal gebeurt in de wereld?