Wanneer heb jij voor het laatst een echte verjaardagskaart gehad?
Toen ik mijn achtste verjaardag vierde, stond ons hele kast bomvol met verjaardagskaarten. Ik weet nog precies hoe blij ik naar de brievenbus rende, waar tientallen felicitaties van familie op me lagen te wachten. De mooiste kaarten kregen een plekje in m’n plakboek, een ander deel ging na m’n verjaardag gewoon de papierbak in, en de rest bewaarde mijn moeder om weer nieuwe kaarten van te maken. Een paar maanden geleden was mijn moeder jarig en zij ontving om precies te zijn twee verjaardagskaarten. En dat is niet omdat mijn moeder minder populair is dan vroeger, nee dat komt door de legendarische uitvinding social media.
Ik vergeet verjaardagen nooit, dat komt door die handige meldingen op Facebook. Binnen 20 seconden heb ik een whatsappje gestuurd met een slappe felicitatie. Hoe was dat vroeger eigenlijk? Moesten mensen dan helemaal naar de winkel voor een verjaardagskaart? En dan helemaal naar de brievenbus lopen? En moest die kaart de dag van te voren op al de bus? Ja, zo ging dat. Mensen deden moeite voor elkaar een kozen een persoonlijke kaart uit, met een persoonlijke boodschap. Zo bezorgde ze het feestvarken een mooie dag, en daarbij een feestelijke kast.
Een paar weken geleden las ik hier iets interessants over. “Het internet biedt immense mogelijkheden tot ontmoeting en solidariteit. Dat is iets prachtigs, een geschenk van God.” Je zult het niet verwachten, maar dit is een quote van Paus Fransiscus. Maar hij zei ook “het verlangen naar digitale verbondenheid kan ons ook isoleren van onze buren en van de mensen die het dichtst bij ons staan.”
Mijn oog valt op m’n WWJD bandje. Wat zou Jezus doen? Zou hij de moeite doen om iemand te verassen, om bij iemand langs te gaan als die gene het moeilijk heeft? Ik denk van wel, meer dan dat zelfs. Jezus zal het nooit houden bij een slappe Facebook-felicitatie of een ‘sterkte’ via Whatsapp. Tijd en energie in de ander steken is niet verkeerd, het is juist de perfecte manier om te laten zien dat je om de ander geeft.
Hoe leuk zou het zijn om spontaan die ene vriend op te zoeken waar het niet zo goed mee gaat? Hoe leuk zou het zijn als je een persoonlijke kaart/brief op de deurmat vindt? Hoe leuk zou het zijn om weer eens een ansichtkaart te versturen in plaats van een appje? Hoe leuk zou het zijn, om soms even de social media achter je te laten, en net als vroeger op een hele andere manier te laten weten dat je aan iemand denkt? Ik geloof dat Jezus het op die manier in gedachten had. Je naasten lief hebben als jezelf, daar mogen we best wat tijd en energie in steken wat mij betreft.
Foto: Content team member Daantje